Little Egypt, Goblin Valley en Capitol Reef

24 mei

Na een bescheiden continental breakfast gaan we op weg. We hebben een drukke dag voor ons. Zo druk zelfs - dat heet ook wel verkeerde planning - dat we helaas geen tijd hebben voor House on Fire, een oude indiaanse ruine, waarbij tegen twaalf uur 's middags de zon voor een vlammend effect zorgt op de rode rots boven de ruïne.

We rijden via de Bicentennial Hwy, de 95. Het is een prachtige scenic route. We stoppen een paar keer bij wat scenic points en bij de brug over de Colorado om wat foto's te maken. Het mooiste uitzichtpunt is dat bij Hite -overlook, even voorbij de brug over de Colorado, waar vandaan je een mooi uitzicht hebt over de Colorado en de wijde omgeving. In de verte zien we rotspartijen die sterk aan die van Monument Valley doen denken.

de brug over de Colorado

de Colorado

uitzicht vanaf Hite Overlook

De eerste echte geplande stop is Little Egypt. Via een klein stukje dirtroad bereiken we dit gebied, waar je allerlei prachtige vreemd gevormde rood-wit gestreepte rotsformaties hebt. We lopen er ongeveer een half uurtje rond en vervolgen daarna onze weg weer.

 

Via Hanksville rijden we naar het Goblin Valley State Park. Hier brengen we ruim een uurtje door tussen de "goblins". Qua kleur zijn de dingen niet echt mooi. Er is vooral veel bruin in de aanbieding. Het leuke van de losstaande rotsformaties is echter om er allerlei figuren in te herkennen. Vooral Martin is er goed in. Zo ziet hij onder andere een kwal, een muis, aliens en een bouwvakker.

de kwal

een alien



een muis

de bouwvakker

nog een alien

Na een uurtje hebben we het wel bekeken. Het is er warm (dertig graden Celsius) en de zon schijnt fel. Onze derde "attractie" van vandaag is het Capitol Reef National Park. Thuis heb ik een drietal wandelingen uitgezocht om hier te lopen maar aangekomen in het park blijkt dat een van de drie wandelingen, de Hickman Bridge Trail, afgesloten is vanwege steenval. Dit bleek al begin april gebeurd te zijn. Tot zover de goede voorbereiding.

 

Onderweg naar het Visitor Center om te vragen hoe het nou met deze trail zit, stoppen we even bij het oude Fruita schooltje en ook bij de plek waar je hiëroglyfen op de wand kan zien.

In het Visitor Center vragen we een ranger naar de afgesloten trails. Die zijn gevaarlijk om te lopen nu en daarom afgesloten. Maar er zijn nog een hoop mooie trails over volgens de man. Nu we toch in het visitor center zijn, bekijken we nog even een mooie film van twintig minuten over het park, waarna we naar Torrey rijden, waar we inchecken in ons gereserveerde motel Austins Chuckwagon.

Omdat het ondertussen al half zeven is, besluiten we om eerst te gaan eten en daarna in het park bij Panorama Point de zonsondergang te gaan bekijken. We rijden wat door het dorp heen op zoek naar restaurants. Opeens zie ik Cafe Diablo, een restaurant waar ik van gehoord hebt. Je kan er allerlei bijzonder dingen eten. Martin is niet echt enthousiast. Hij voelt meer voor een steak. Aan de overkant zit een groot Steakhouse. Het eten moet er wel goed zijn, want er staan heel veel auto's. Binnen blijken die auto's echter vooral van personeelsleden te zijn. Er is weinig publiek. Het restaurant is eigenlijk één grote zaal met een bar in het midden en tafels aan de zijkanten. De krukken aan de bar zijn in de vorm van zadels. We mogen zelf kiezen waar we willen zitten. Nou, maar even niet op een zadel en we kiezen dus voor een tafeltje. We zien een stuk of vijf personeelsleden die wel op een zadel aan de bar zitten en blijkbaar zit dat zo lekker dat ze geen zin hebben om op stappen om ons te bedienen. Na vijf minuten komt iemand bestek brengen maar een menukaart heeft hij niet meegenomen. Vijf minuten later hebben we nog steeds geen menukaart gekregen. Dit gaat ons allemaal veel te lang duren. Zo gaan we onze zonsondergang missen. Als het personeel niet opstapt om ons te bedienen, dan stappen we zelf wel op. Dit is echt de eerste keer in al die jaren in Amerika dat we zo'n slechte bediening hebben meegemaakt. Wie weet hebben we wel heel lekker eten gemist maar de kans dat we iets te eten gekregen zouden hebben, leek ons bij dit tempo klein. We eten uiteindelijk bij een Mexicaan. Als we uiteindelijk in het park bij Panorama Point voor de zonsondergang arriveren zijn we eigenlijk net te laat. De zon is al bijna helemaal onder.

Geen nood echter want we hebben een plan B. Ik heb namelijk gelezen dat bij volle maan, en dat is het vanavond, het heel mooi is bij het vlakbij gelegen Gooseneck Overlook. Via een kleine dirtroad rijden we naar de trailhead toe en na een kleine wandeling komen we bij de overlook. De volle maan is nog niet te zien. We vragen ons net af hoe lang het zou duren voordat hij opkomt, als hij opeens boven een rots verschijnt. Hij is groot, heel erg groot. "Huge" roept een Amerikaan naast ons. Dat hij zo groot is, is een optisch bedrog, wat heel duidelijk wordt als je de maan fotografeert. De camera trekt zich namelijk niks van deze optische illusie aan en fotografeert hem gewoon zo groot als hij is en dan ziet hij er weer even groot uit als altijd. Maar goed, wie wil weten hoe groot de volle maan er uit zag, met het optische bedrog, kijk naar onderstaande foto en beeld je dan in dat de maan dan ongeveer drie keer zo groot is.

We blijven een tijdje kijken hoe de maan reist en rijden daarna in het donker naar ons motel terug.


Overnachting: Austins Chuckwagon