Black Canyon, black sky

20 mei

We zijn al aardig in het normale ritme want we zijn niet heel vroeg wakker. Om half 8 gaan we naar de lobby om te ontbijten. We maken kennis met Cindy, die ons vertelt dat de weg naar Animas Forks er goed bij ligt; wel langzaam rijden want anders heb je zo een lekke band met de scherpe stenen in de weg. En oppassen met tegenliggers want er is maar 1 rijbaan. Wij worden er niet enthousiaster op; de auto is niet verzekerd op dirt roads en we hebben ook geen ervaring met dit soort wegen. Maar we besluiten om het wel te proberen. Eventueel gaan we niet verder dan Eureka. Dat is niet interessant volgens Cindy want in tegenstelling tot Animas Forks zijn alle huizen daar verdwenen; in hun geheel of in delen verhuisd naar Silverton. Ze wijst ons op een huis aan de overkant van het motel: de aangebouwde delen komen uit Eureka. Ook Howardsville, dat ook aan de weg naar Animas Forks ligt, vindt ze minder boeiend.

Animas Forks vindt ze interessanter. Ze vertelt dan dat haar vader in de jaren dertig voor een mijnbouwbedrijf werkte en twee keer heeft overwinterd in Animas Forks. Het huis waar hij toen woonde staat er nog steeds. Zo'n overwintering betekende maanden afgesloten zijn van de buitenwereld. De enige manier om je te verplaatsen was met sneeuwschoenen. Er kwam wel iemand langs (op sneeuwschoenen) om elektriciteit aan te leggen; de sneeuw lag er zo hoog dat de lijnen in de winter op kniehoogte lagen. In Silverton zelf was al heel lang elektriciteit; dit was zo belangrijk voor de mijnbouw dat zelfs deze afgelegen bergdorpen veel eerder voorzien waren van elektriciteit dan bepaalde delen van New York.

Na het ontbijt vertrekken we via county road nr 2 richting Howardsville. Hier staan nog wel een paar oude huizen en een mijngebouw - vanaf Howardsville heet de weg overigens de Alpine Road - de weg is prachtig, en dat geldt zeker voor het stuk naar Eureka. Het is nog steeds koud; 0 graden Celsius zelfs volgens onze autoinformatiedisplay! Er ligt ook nog een vers laagje sneeuw op de bomen.

Howardsville

Eureka

De autorit kost veel tijd. We kunnen niet hard rijden op deze weg. Bij Eureka zijn inderdaad alle huizen weg; er is alleen nog een groot vervallen mijncomplex. Omdat het ondertussen al tien uur is, en de weg verderop slechter en smaller wordt, besluiten we om niet verder te gaan, er staat ook nog veel meer op ons programma voor vandaag. Wel jammer want de omgeving hier is schitterend. Als we later op de 550 op weg naar Ouray rijden, zien we het andere einde van de weg - de Alpine Road komt vlak voor Ouray uit op de 550. We zien dat er hier veel meer stenen op de Alpine Road liggen dan in het deel bij Silverton. Dit deel van de Alpine Road is overduidelijk alleen geschikt voor een 4-wheel drive met high clearance.

 

Terugkomend van Eureka rijden we weer door Silverton waar we nog even een snelle sightseeing tour doen. De hoofdstraat is de enige geplaveide weg; de overige straten zijn dirt roads.

Dan nemen we de 550 naar Ouray. Dit stuk van de weg heet de Million Dollar highway. Helaas is het weer mistig en er valt ook weer wat sneeuw. Weinig uitzicht dus. We nemen nog wel een kijkje bij een paar van de vele watervallen, zoals de Bear Creek Fall, ook weer een tip van Cindy. Er is hier langs de kant van de weg een platform gebouwd (een soort skywalk in het klein) vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de waterval.
 

Bear Creek Fall

De waterval komt onder de weg vandaan; Martin kijkt de verkeerde kant op.

Kijk Martin, daar valt de waterval omlaag

Million Dollars Highway

In Ouray doen we nog een korte wandeling naar de Cascade Falls; die blijkt niet echt de moeite waard te zijn. Wel zien we hoe een Amerikaanse jongen aan de voet van de waterval voor zijn meisje op de knieën gaat en een huwelijksaanzoek doet. Ze zijn heel netjes aangekleed en er staat een fotografe bij. Helemaal spontaan is het dus niet en navraag bij een dame die verderop staat te wachten, de schoonmoeder (?), leert dat het hier om verlovingsfoto's gaat.

Cascades Falls

Als we weer de 550 op willen rijden moeten we even wachten op een stel overstekende herten. Daarna rijden we via Montrose door naar Black Canyon of the Gunnison NP. Het weer is ondertussen iets beter geworden, maar we zien nog veel buien om ons heen. We bezoeken de south rim van de canyon. Eerst gaan we naar het Visitor Center en bekijken daar een interessante film over de geschiedenis van de Canyon. Het blijkt dat ergens in het begin van de canyon ruim een eeuw geleden een lange tunnel in de wand van de canyon is geboord zodat een bepaald gebied dit water kon gebruiken voor irrigeren. Daardoor is de stroom van de Gunnison River lang niet zo sterk meer als vroeger, waardoor de canyon tegenwoordig met slechts een haardikte per jaar uitdiept.

Na het bezoek aan het Visitor Center bekijken we een aantal viewpoints , soms met een korte wandeling. Bij één van de viewpoints staat een picknicktafel waar we dankbaar gebruik van maken. De canyon is erg steil en donker. Dat laatste is gezien de naam van de canyon natuurlijk niet zo verrassend. De canyon is ook erg diep. Niet iets dus voor iemand met hoogtevrees. We zien op een informatiebord dat het Empire State Building er qua lengte 1,5 keer in zou passen. Van zo'n hoogte zit je dus omlaag te kijken. Op de wand aan de overkant van zien we allerlei lichte strepen op de donkere wand. Een combinatie van deze strepen zorgt er voor dat het net lijkt alsof er een ridder te paard op de wand rijdt.

het Empire State Building past er 1,5 keer in.

Ridder te paard op de painted wall

Het weer betrekt en wordt er helaas niet beter op. De luchten worden steeds donkerder maar het is nog wel droog. Het laatste uitzichtpunt is High Point, de naam zegt het al, het hoogste punt van de canyon; er loopt een wandeling van ongeveer een mijl naar toe, de Warner Point Trail. Ondanks de dreigende lucht besluiten we toch om deze wandeling te doen. Onderweg wordt het pad nog even geblokkeerd door een kalkoen. We zijn bijna aan het eind van de trail als de dreigende lucht zich vertaalt in buien. Gelukkig duurt het niet heel erg lang, maar we zijn ondanks onze jassen toch aardig nat geworden. Fotograferen bij het uitzichtpunt lukt met de regen ook niet echt (afgezien van een aantal foto's die onder een boom gemaakt zijn). Na het bezoek aan dit punt rijden we terug en verlaten het park. Hoewel het mooi was om te zien vinden we dit niet een park om erg lang te blijven of om nog eens naar terug te gaan.

Van Montrose rijden we naar Grand Junction, via de snelweg. Het is geen mooie weg, maar we hebben er al een lange rijdag opzitten en willen nu de snelste route. Bij Grand Junction nemen we de I70 en dan afslag 31; hier zijn veel motels en we hebben goede verhalen gehoord over de Super8 daar. Ook het feit dat dat er vlak bij een Applebee's ligt, maakt dat we dit wel een goede keuze vinden. Als we willen inchecken vraagt de baliedame of een coupon hebben. Nee die hebben we niet, maar ondanks het feit dat we dus geen coupon hebben krijgen we toch de couponkorting, en zijn we in totaal slechts 53 dollar, exclusief tax, kwijt voor een prima kamer met gratis ontbijt.

's Avonds lopen we naar de Applebee's waar we heerlijk eten. Daarna draaien we nog even een was in de Super8.

Overnachting: Super8