De Grand Canyon in

28 mei

We laten ons om 4 uur wekken en om kwart voor 5 hebben we de bus bij het Visitor Center die naar de South Kaibab trailhead gaat. Het kost ons moeite om de bushalte te vinden, maar we zijn gelukkig net op tijd. Zelfs op dit vroege uur zitten er al mensen in de bus, de meeste gaan naar Yaki Point, voor de zonsopgang waarschijnlijk.
Om 5 uur beginnen we aan de wandeling (het klinkt erger dan het is, voor ons gevoel zitten we nog in de oude tijdzone, dus 6 uur). Het plan is om vanaf de trailhead naar Cedar Ridge te lopen. Dat ligt zo'n 340 meter lager dan de rim. 

De bovenste lijn geeft de hoogteontwikkeling tijdens de eerste mijlen van de South Kaibab Trail weer,
de onderste die van de Bright Angel Trail

Het is nog fris, en de afdaling gaat vlot. De zon komt op, maar verdwijnt bijna meteen weer achter de wolken. We maken wat fotostops, onder andere bij het Ooh Aah point, waar we in gesprek raken met een Amerikaan, die met een Duits stel helemaal naar beneden en via de Bright Angel Trail weer omhoog wil lopen.

Even na 5 uur

Opkomende zon om kwart over vijf

Ooh Aah Point

Cedar Ridge

Na een uur zijn we bij Cedar Ridge, het doel van onze wandeling. We eten hier ons ontbijt op en blijven op ons gemak nog even genieten van het uitzicht. De Amerikaan met de Duitsers komt nu ook bij Cedar Ridge. Ze schieten niet erg op, en de Amerikaan verwacht dat zij het niet helemaal naar beneden redden. Zelf heeft hij de tocht naar beneden en omhoog in een dag al 6 keer gedaan. Hij is al meerdere keren in Nederland geweest en is een grote stroopwafel-fan, speciaal die van de Aldi heeft zijn voorkeur. Hij vindt het jammer dat ze in Amerika niet zijn te krijgen en dat het opsturen zo duur is; of wij geen betere manier weten? We speculeren wat over het opzetten van een stroopwafelfabriek in de VS en nemen dan afscheid.

Uitzichtpunt bij Cedar Ridge

Op weg naar de rand

Op Cedar Ridge, het doel bereikt

uitzicht vanaf Cedar Ridge

We blijven nog een tijdje op Cedar Ridge zitten. Het is er prachtig met de zon die af en toe door de wolken heen breekt. Om 7 uur vertrekken we weer omhoog. Dit kost bijna twee keer zo veel tijd als omlaag, we maken meer foto's nu de zon zich weer laat zien; een mooi excuus om uit te rusten

Op de terugweg: Cedar Ridge inmiddels in de zon 

weer een stukje hoger; nog één blik op Cedar Ridge

Kwart voor acht: het pad komt op sommige plaatsen vol in de zon te liggen.

Het blijft gelukkig wel fris, en het pad ligt op dit vroege tijdstip ook nog deels in de schaduw. Geen ramp dus als Martin ontdekt dat hij, ondanks de goede voorbereidingen, zijn hoed in de kamer heeft laten liggen. Op een gegeven moment komen we twee rangers tegen die te paard afdalen. We gaan even aan de kant van het pad staan, wel aan de bergzijde.

Als we vlak voor de rand weer wat uitrusten, zien we drie jonge Amerikanen staan die discussiëren over de route. Ze hebben nauwelijks spullen bij zich, slechts een flesje water in de hand. Dit is een roundtrip zegt een jongen terwijl hij in het krantje kijkt en hij wil doorlopen. Hoog tijd om in te grijpen. We leggen uit dat deze route naar de bodem van de Grand Canyon voert en dat de roundtrip via de Bright Angel Trail loopt; dat zo'n trip nauwelijks op een dag valt te doen en dat ze met hun hoeveelheid water en voedsel niet ver zullen komen. Hoe kun je zo dom zijn. Bij elke trailhead staan waarschuwingsborden, onder andere over het tragische lot van een studente die de Boston Marathon in drie uur liep - een echte atlete dus - maar die wel dood ging in de Grand Canyon door te weing water, voedsel en slechte planning. Ze bedanken ons voor de informatie en wij lopen daarna weer door. Om kwart voor negen zijn we weer boven. Over de hele route naar Cedar Ridge deden we omlaag een uur, omhoog ongeveer één uur en drie kwartier, zonder short cutting.

De rest van de dag doen we het wat rustiger aan. Eerst een koffie met layer cake (heerlijk!) in het restaurant bij de Yavapai Lodge en even internetten daar (dat kan hier niet in de kamer). Dan pakken we de shuttlebus naar de Village en bezoeken de tentoonstelling over de Kolb brothers in de Kolb Studio. De Kolb Brothers waren 2 ondernemende broers, die onder andere een tocht over de Colorado maakten en dat overleefden (van veel mensen die dat in die tijd deden werd nooit meer iets vernomen, zie foto). 

Ze begonnen een fotostudio aan de rim, in hetzelfde gebouw als waar de tentoonstelling nu is. Ze maakten foto's van toeristen die op een muilezel de Canyon afdaalden; liepen dan naar Indian Garden om daar de foto's te ontwikkelen  - ze hadden daar beschikking over water -, liepen daarna weer omhoog met de ontwikkelde foto's en waren dan op tijd aan de rim terug om de foto's aan de toeristen te kunnen verkopen. De oudste broer, Emery, bleef zijn hele leven in Grand Canyon Village wonen, in totaal heeft hij 74 jaar zijn studio gerund.  

Wat je al niet moet doen voor een spectaculaire foto

Emery Kolb die op latere leeftijd een stuk aan zijn huis boven de Grand Canyon aanbouwt.
Nog steeds geen last van hoogtevrees

We nemen daarna de shuttlebus richting Hermit's Rest. Onderweg stappen we uit bij Maricopa Point en lopen een deel langs de rim tot aan Powell Point. Daarna pakken we de bus weer naar het eindpunt. 's Avonds gaan we eten bij de Arizona Room, aan de rand van de rim, waar we tijdens het wachten nog kunnen genieten van de ondergaande zon.

Als we uitgegeten zijn nemen we de shuttlebus terug naar de Yavapai Lodge. Terwijl we bij de bushalte staan te wachten, komt er een grote elk aanwandelen. Hij is minstens twee meter hoog. Hij loopt richting het restaurant. De vraag is of dat verstandig is. In een vorig restaurant zagen wij hert op het menu staan. De elk bedenkt zich en loopt toch maar richting een bosje. Als we even later met de bus het bosje voorbijrijden, zien we hem aan de  kant van de weg staan.