We zijn nog niet helemaal over het tijdsverschil heen. Om zes uur zijn we allebei klaar wakker en we staan daarom maar vroeg op. Op weg naar de ontbijtzaal hoor ik de lift tegen mij praten. "Here we are" zegt hij als de deuren beneden open gaan. Even denk ik dat ik toch niet goed wakker ben, maar Marianne heeft het ook gehoord. De lift "praat" echt. Vreemd. Het ontbijt is niet superdeluxe maar het kan er mee door. Als we uitgechekt zijn, maken we nog even een foto van de auto. Onze bagage ziet er nu nog netjes uit. Binnen een mum van tijd zal een deel van de bagage ongetwijfeld door de auto slingeren.
Als we weg rijden zien we opeens het informatieschermpje veranderen in een tv-schermpje. Waar komt dat vandaan? Er is een live uitzending aan de gang en zo te zien is die zelfs vlak bij onze auto opgenomen. Sterker nog, het is het achteruitzicht vanuit onze auto. Als we de auto in de achteruit zetten, dan zien we op het schermpje wat er achter ons gebeurt. Dat is wel vreselijke handig want het zicht naar achter is slecht. Ook zit er een sensor op die begint te piepen als je te dicht bij iets komt als je naar achteren rijdt.
Het voor-uitzicht is overigens ook wat minder doordat de motorkap vrij hoog is. Dat is lastig bij het inparkeren. De auto die we mee kregen was een klasse groter dan we hadden gehuurd . We hadden een midsize-SUV gehuurd maar ze hadden een standaard SUV voor ons klaar gezet, een klasse hoger dus. Dit omdat deze auto terug moest naar Californië.
Deze Ford Explorer Limited 2013, dit voor de kenners, is wel een echte hightech auto. Nergens meer manuele dingen. De stand van stoelen aanpassen? Even op een knopje drukken. De auto starten? Op een knopje drukken, mits de sleutel maar ergens in de auto ligt, bijvoorbeeld in de handtas van Marianne. Turen naar de benzinemeter en daarna inschatten hoever we nog kunnen rijden? Hoeft niet meer. Op een informatiescherm staat dat we nog 325 mijl kunnen rijden voor de tank E is. (We denken dat die E voor Empty staat.) Ook geeft hij aan dat de auto 20.5 mile per gallon rijdt. Dat klinkt in eerste instantie niet slecht maar als ik het ga omrekenen naar kilometers en liters dan blijkt hij dat hij nog niet eens 1 op 10 rijdt. Dat ding zuipt benzine. We zijn er dan nog niet helemaal uit of we nou echt blij zijn met deze upgrade. Hij rijdt wel lekker, heeft een hoop handigheidjes maar ook wel een paar nadelen.
Maar goed, het rijden gaat goed en binnen mum van tijd staan we bij een Wal Mart. We hadden thuis even op Google opgezocht of er een Wal Mart in de buurt van ons hotel zat en er bleek er eentje vlakbij te zitten. Hij had echter niet zulke beste recensies op Google Maps. Pardon? Recensies voor een supermarkt op Google Maps? Jazeker, die heb je, dat wist ik trouwens ook niet. Het probleem met deze supermarkt was volgens de " recensenten" dat één van de kassameisjes nauwelijks Engels sprak (alleen Spaans) en dat er een bepaalde I-phone niet voorradig was. Ernstige zaken dus en terecht slechte recensies.
Het wordt behelpen voor ons maar manmoedig slaan we er ons door heen. Een uurtje later staan we weer buiten met onder andere twee nieuwe zonnebrillen voor Marianne (die was ze vergeten mee te nemen; we hadden al gisteren het idee dat we iets vergeten waren), een koelbox, een zak ijs, wat gezonde fruitdingen voor onderweg, wat niet-gezonde niet-fruitdingen voor onderweg, een brood, boter en beleg om te kunnen picknicken en een overhemd voor mij van $ 9, een impulsaankoop waar ik ongetwijfeld spijt van ga krijgen.
Daarna rijden we naar een AAA-kantoor in Aurora om wat nieuwe wegenkaarten op te halen. Het adres hebben we van Google Maps gehaald. Ter plekke aangekomen blijkt dat deze vestiging al sinds september 2012 verhuisd is. Heel fijn Google maps maar niet heus. Even overwegen we om naar het nieuwe adres te rijden maar we laten die nieuwe kaarten maar zitten. De oude kaarten die we meegenomen hebben zijn maar een paar jaar oud, zoveel zal er niet veranderd zijn, en van Colorado hadden we al uit het hotel een gratis gedetailleerde nieuwe kaart meegenomen.
We zetten koers op de I25 zuid. Onderweg zien we in de verte een hoge berg met sneeuw er op. We denken dat het Pikes Peak is maar helemaal zeker weten we het niet. Bij Colorado Springs slaan we af naar onze eerste echte bestemming: het Florissant Fossil Bed National Monument. Onze vakantie is een beetje een compromis. Marianne wil graag "stenen" zien, ik "bomen". We beginnen dan ook met versteende bomen. Zo'n 35 miljoen jaar gelden groeiden hier grote sequoia-bomen. Dat was niet zo slim van ze want vlakbij stonden enkele grote vulkanen en toen deze uitbarstten werd de onderste twee meter van de bomen onder een aslaag bedolven. Deze onderste twee meter raakten versteend en de rest stierf af. In het lava kwamen ook allerlei beestjes terecht en die worden vandaag de dag teruggevonden als fossielen.
Het monument valt onder de NPS en we kopen hier voor 80 dollar meteen onze nationale parkenpas. Vervolgens beginnen we aan een wandeling van ruim een mijl, die voert langs een aantal grote versteende sequioa-stompen. Als ik aan een ranger vraag wat voor een type sequoia's het zijn: Gigantea's of Sempervirens? antwoordt hij "Sequoia Affinis". Daar heb ik nog nooit van gehoord. Die man weet er niks van zeg ik dan ook tegen Marianne, maar ik val gigantisch als sequoia-kenner door de mand want de Sequoia Affinis blijkt wel degelijk een (uitgestorven) familielid van de Sempervirens te zijn. Dat die uitgestorven is, verbaast me niet. Moet je maar ook niet met je voeten in de kokende lava gaan staan.
Tijdens het lopen van de trail zien we een stuk of tien van die versteende stronken staan. De een wat groter dan de andere. Dat sommige wat kleiner zijn komt onder andere door het toerisme in de negentiende eeuw. Een bord laat zien hoe toeristen met een trein een dagje fossielenrapen kwamen doen.
Als we klaar zijn met het rondje, we zijn best moe door de warmte en de ijle lucht hier, gaan we picknicken en daarna bekijken we een fossielententoonstelling. Als we daar weer uit komen, blijkt dat de lucht aan het betrekken is, het wordt bewolkt. Mede daarom, we hadden al problemen met de ijle lucht - we zijn duidelijk nog niet geacclimatiseerd - besluiten we om niet naar Peak Pikes te gaan maar eerst naar ons motel in Manitou Springs te gaan en dan alvast een deel van de Garden of the Gods te gaan bekijken, dat eigenlijk voor morgen op het programma staan.
Onderweg naar Manitou Springs zien we op de US 24 enkele rotsformaties die ons doen denken aan de Alabama Hills.
Aangekomen in Manitou Springs slaan we even het oude dorpje in en rijden een rondje. Het ziet er wel leuk maar super toeristisch uit. Daarna rijden we naar ons hotel en checken in. Vervolgens rijden we door naar de Garden of the Gods.
We bekijken een deel van het park en rijden dan naar het Visitor Center. Oeps helemaal vergeten dat dat om 5 uur sluit. Het is dan ook net dicht als wij er aan komen. Dat morgen dan maar even bekijken. We rijden weer door het park heen en doen een wandeling langs een aantal hoge voornamelijk rode rotsen waarop veel bergklimmers actief zijn. Om zes uur rijden we terug naar het hotel waar we uitgeput op ons bed neerploffen.
Om zeven uur gaan we op zoek naar een restaurant. We komen terecht in een Thais restaurant op vijf minuten lopen van ons motel en hoewel ik niet echt een liefhebber van thais ben, moet ik toegeven dat het lekker smaakt. De tweede keer al vandaag dat ik iets moet toegeven. Eerst die sequoia's en nu dit weer.
Als we terug zijn, gaat Marianne direct uitgeteld naar bed. Ik ben nog echter wakker en type nog even dit verslag.
Overnachting: Rodeway Inn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten