Van LA naar huis

9 juni

We worden om een uur of zeven wakker maar we doen het kalm aan. We hebben mooie vliegtijden. We vertrekken pas om 13.50 uur (en komen iets na negen uur 's morgens plaatselijke tijd in Amsterdam aan.) We hoeven dus niet vroeg op het vliegveld te zijn. De koffers hebben we gisteren al ingepakt. Een hoop troep weggegooid. De grote koelbox laten we maar achter op de hotelkamer met een briefje dat we hem niet mee kunnen meenemen en dat wie hem wil hebben, hem mag houden. Het mini-koelboxje dat er bij zat past wel in de koffer. We vullen het met de cd's en sokken.

Het ontbijt, een continental breakfast, stelt niet zo veel voor. Iets voor tien uur checken we uit en rijden we naar Alamo toe. Het hotel zit op minder dan tien minuten rijden van het vliegveld en de autoverhuurbedrijven. We leveren de auto in en noteren de kilometerstand. In 3,5 week hebben we 3917 mijl gereden, dat is ongeveer 200 mijl gemiddeld per rijdag. Met de bus van Alamo rijden we naar het vliegveld.

We hebben gisterenavond al online in het hotel ingecheckt. Maar als we de koffers inleveren - niet te zwaar gelukkig - zegt de baliedame dat we nieuwe instapkaarten nodig hebben. Met de in het hotel geprinte kaarten kunnen we wel de koffers inchecken en door de security komen, maar we kunnen er niet mee het vliegtuig in. Het heeft iets met een extra paspoortcontrole te maken. Nadat ze onze paspoorten heeft gecontroleerd, print ze daarom nieuwe kaarten voor ons uit. De koffers zet ze niet op een lopende band. We moeten ze zelf afgeven bij een securitypost waar ze in een soort röntgenapparaat doorgelicht worden. Bij de post in de vertrekhal waar we heen verwezen worden, staat al een enorme lading koffers. Te veel blijkbaar, want we worden doorverwezen naar een andere post met nog nauwelijks koffers. Een securityman neemt onze koffers over en zet ze voor aan de rij. Dat geeft een wat geruster gevoel dan dat de koffers helemaal achteraan de grote rij in de vertrekhal staan. We hoeven niet te wachten totdat ze door het röntgenapparaat zijn geweest. Sterker nog, je mag er zelfs niet bij staan wachten. We lopen vervolgens naar de securitycheck, waar we vlot doorheenkomen.

In de vertrekhal bekijken we even de winkels. LAX is niet ons favoriete vliegveld. Nauwelijks winkeltjes en eetgelegenheden. Eén van de weinig wel aanwezige eetgelegenheden adverteert met de kreet: "We can't fly... but we sure can cook!"

We zien ook een automaat waarin Iphones, Ipods, Ipads en fotocamera's van $350 en duurder inzitten. Alsof je een reep snoep uit de automaat haalt. Alleen betaal je niet met kwartjes maar met je creditcard. Hoewel onze dochter nog op zoek is naar een nieuwe Ipod doen we dit maar niet. Stel je voor dat je net gekochte Ipod blijft hangen in de automaat. Wel kopen we nog bij één van de weinige winkels een drietal Amerikaanse pockets.

Daarna zoeken we een rustig plekje waar we wachten totdat we kunnen boarden. Er blijkt zowaar gratis Wifi te zijn en we internetten nog wat. Tegen één uur zien we dames in het blauw aan komen lopen, maar het duurt nog een tijd voordat we kunnen boarden.

Met enige vertraging vertrekken we uiteindelijk. Het is een aantal jaren geleden dat we met KLM gevlogen hebben. Op de een of andere manier lijkt het er op alsof het allemaal wat minder is geworden. De beenruimte lijkt minder dan vroeger en het personal entertainment systeem is krakkemikkig. Een stewardess laat onze systemen resetten, maar veel helpt dat niet. Zo doet de "enterknop" het bij ons beiden niet echt goed.

We proberen wat te slapen maar veel komt daarvan niet. Er zijn twee baby's aan boord die in eendrachtige samenwerking dat proberen te verhinderen. Als de ene baby na een lange huilpartij vermoeid in slaap valt, dan neemt de andere het huilen over, en als deze weer moe wordt, dan begint de eerste weer. Het blijft daarom bij wat hazenslaapjes. Toch zijn we best nog wel fris als we iets na negen landen in Amsterdam. Ach ja, een goede conditie. We bellen even naar huis. Dochter blijkt nog in bed te liggen. We nemen de trein richting huis en tegen elf uur zijn we thuis. Onze vakantie zit er op.

Een paar statistieken:

Totaal gereden: 3917 mijl (6300 km)

Getankt voor 700 dollar

Gemiddelde kosten per overnachting:  129 dollar (met de toenmalige koers iets minder dan 100 euro)

Autohuur: 853 euro

Tickets: 623 euro pp
Avondeten: 27 dollar gemiddeld pp
Totaal eten: 1600 dollar.

Van Sequoia naar LA

8 juni 

Om kwart voor zeven staan we op. Gewapend met elk vier quarters gaan we als echte kampeerders op weg naar de douche. Marianne bij de vrouwen, ik bij de mannen. Als ik helemaal klaar ben om te douchen, gooi ik mijn eerste quarter in de muntautomaat. Het muntje blijft steken en zit ergens muurvast. Heel fijn, de muntautomaat is kapot. Daar sta ik dan, poedelnaakt, met een quarter te weinig om in een andere douchecabine te gaan douchen. Wat nu? Terug naar de cabin om een muntje te halen of even de vrouwen binnen lopen om aan Marianne te vragen of zij nog een extra quarter heeft? Wellicht moet ik me dan maar eerst weer aankleden. Kwaad geef ik een harde klap op het ding en opeens rollen er twee quartes uit. Iemand anders zijn muntje zat er blijkbaar in vast en daardoor wou mijn muntje niet vallen. Ha, ik heb nu geen quarter te kort maar er een over. Ik kan douchen!

Onze cabin van $90 zonder wasbak, douche en toilet.

We ontbijten in het restaurant bij Grant Grove Village, pakken daarna in, checken uit en rijden dan nog even nog een keer naar de vlakbij gelegen General Grant Tree. Gisterenavond stond de zon er precies verkeerd op en was het lastig om goede foto's te maken. We maken weer wat foto's, ook van de tunneltree en rijden dan richting Moro Rock.

De General Grant Tree

De Tunnel Tree

Vanuit de shuttlebus van Crescent Meadow naar het museum zagen we gisteren opeens, niet ver van Moro Rock af, de Parker Group langs de weg staan. Dat is een groepje van acht sequoia's, die vernoemd zijn naar één van de rangers van vroeger, inderdaad ene Parker (hij had een gezin van acht; evenveel als het aantal sequoia's in deze groep). We waren helemaal vergeten dat die bomen hier stonden.

Vijfentwintig jaar geleden waren wij hier ook. Marianne had toen een foto van mij gemaakt staande tussen vijf van de acht bomen (zie ons reisverslag van 1988). Deze foto hangt uitvergroot bij ons thuis en het leek ons wel een aardig idee om deze foto opnieuw te maken. Niet dat ik veel veranderd ben maar de bomen wellicht wel. Als we de weg naar Moro Rock willen oprijden zien we echter dat de weg is afgesloten, dit vanwege de drukte (het is weekend). We parkeren daarom noodgedwongen de auto bij het museum en nemen de shutlebus naar Moro Rock. Vanuit daar lopen we over de Soldiers Trail richting de Tunnel Tree. Dat is een boom waar je met je auto onder door kan rijden; 200 meter hiervandaan staat de Parker Group.

Als we halverwege de trail zijn, zien we opeens een beer lopen. Hij loopt op de heuvel aan de overkant; op veilige afstand dus. Het is niet de geblondeerde beer die Elly en Michel hier eens hebben gezien. Onze beer heeft een effen zwarte vacht en om het verwarrend te maken, het is dus een bruine beer (qua soort; de bruine beer kan zowel een bruine als een zwarte vacht hebben.) We proberen snel wat foto's te maken, maar in tegenstelling tot de sequoia's wil deze beer niet poseren en loopt hij hinderlijk met zijn zwarte vacht door de schaduw van de bomen. De foto's zijn niet van topkwaliteit maar toch, zie hier het bewijs hoe wij op onze laatste vakantiedag toch nog een beer gezien hebben.

Als de beer vertrokken is, lopen we verder op de trail. Bij de Tunnellog maken we zoals veel toeristen een foto van onze auto onder de boom. Detail, de auto staat niet op de foto maar op de parkeerplaats bij het museum; de auto moet je dus er even bij denken. Daarna lopen we naar de Parker Group. Het is werkelijk één van de mooiste sequoia-groepen van het park en wij maken de ene na de andere foto.

Ook proberen we de foto van 1988 opnieuw te maken. Probleem is dat we niet meer precies weten hoe die er uitzag. We hadden weliswaar het verslag van 1988 opengezet op de laptop zodat we konden zien van waar precies de foto was gemaakt, maar de laptop ligt in de auto. We proberen meerdere posities uit - later blijkt dat we niet de fotopositie van 1988 gereconstrueerd hebben. Ik sta nu een boom opgeschoven. Nou ja, geeft niet. In 2038 doen we wel weer een poging.


1988

2013

We lopen terug naar de Tunnel Tree - daar stopt in het weekend de shuttlebus - en rijden met de bus naar de parkeerplaats bij het museum. Om half één rijden we weg. We rijden via Three Rivers. Er zijn wegwerkzaamheden die op maandag tot en met donderdag voor een uur vertraging kunnen zorgen maar wij hebben er nu geen last van. We kunnen in één keer doorrijden. Gelukkig maar want om in de hitte een uur stil te moeten staan lijkt ons niet aangenaam. In dit deel van Californië is het vandaag extreem warm. In Sequoia was het bij vertrek al 30 graden en bij Bakersfield liep de temperatuur op tot 42 graden; dat is nog warmer dan vorig week bij Badwater in Death Valley. In LA daarentegen is het bewolkt en maar 20 graden.

De radio hebben we een keer ter afwisseling op Fifties on Five staan. Op een paar plaatjes van Buddy Holly, Sam Cooke en een nog jonge rockende Elvis Presly na zijn het vooral zoetsappige liedjes die erg veel op elkaar lijken. Als er op een gegeven moment liedjes voorbijkomen met titels als Mashed Potatoes Times, jazeker daar kan je ook over zingen, zetten we hem maar weer op onze favoriete zender Sixties on Six. Temeer omdat het programma 'Something Good' begint, een radioshow die op zaterdagmiddag gepresenteerd wordt door Peter Noone die vroeger in Herman Hermits zat. Peter Noone, misschien kent u hem nog van Herman Hermits, vertelt tussen de muziek door veel anekdotes, vooral over de tijd dat hij in Herman Hermits zat. Want tijdens tournees met Hermans Hermits, daar heeft  hij deel van uitgemaakt, ontmoette hij veel collega-artiesten. Heb ik trouwens al verteld dat Peter Noone zo ongeveer om de twee zinnen vertelt dat hij vroeger in Herman Hermits zat? Ja echt.

Onderweg naar LA stoppen we twee keer; een keer in Visailia om te tanken en een keer bij een van de weinige rest area's die we onderweg op de I5 zien. We zien daar boven de vending machines het volgende bord staan en vragen ons af wat een 'Legally Blind Business Person' is. Heb je ook illegale blinden?

In LA is het druk op de freeways. Tegen zes uur komen we op de Century boulevard. Aan deze weg vlakbij het vliegveld ligt de door ons geplande Best Western. Maar waar precies? Opeens zie ik een shuttlebusje van het hotel uit de richting van het vliegveld komen. "Follow that car!" roep ik. (Heb ik altijd al een keer willen roepen.) Even later staan we voor het hotel. 's Avonds gaan we eten in het pal naast het hotel gelegen Mexicaanse restaurant. Daarna terug naar het hotel, checken online in, printen onze instapkaarten uit, en gaan daarna pogen om de enorme troep van drie weken rondreizen weer netjes en hanteerbaar in de koffers en handbagage te krijgen. Morgen de auto inleveren en dan naar huis.


Overnachting: Best Western Plus Suites Hotel

91.000 sequoiazaadjes in een Completa-pot

7 juni

Om half zeven worden we wakker. We pakken elk acht quarters en lopen naar de douche. Voor vier quarters kan je drie minuten douchen. In de douchecabine zie ik dat ik geen acht quarters heb meegenomen maar zes quarters en twee euro's. Die euro's zaten nog in mijn portemonnee. Ik zag ze per ongeluk aan voor quarters. Het geeft niet want die drie minuten zijn lang genoeg. Ik heb zelfs het idee dat je meer waar (lees tijd) voor je geld krijgt dan vermeld staat.

We ontbijten op de veranda van onze cabin. Vervolgens rijden we naar de Village waar we onze mail checken en een kop koffie drinken. Als we die op hebben is het ondertussen acht uur geworden en is het Visitor Center open gegaan. Zeven jaar geleden heb ik in dit Visitor Center een zakje sequoiazaadjes gekocht. Twee daarvan zijn thuis in Holland opgegroeid. De grootste is nu 80 cm. Ze verkopen geen sequoiazaadjes meer. Wel trailmaps en we kopen een trailmap van het Giant Forest gebied dat we vandaag willen bezoeken. Dit is het gebied waar heel veel grote sequoia's staan, waaronder de wereldrecordhouder: de General Sherman Tree, de grootste boom (qua volume) ter wereld. Dat is de meest bekeken sequoia in het park en ons bezoek aan dit gebied begint met een bezoek aan deze boom. We parkeren de auto op de General Sherman Parking. De parking ligt een stukje lopen (steil naar beneden) van de boom af. Alleen gehandicapten met een vergunning mogen de auto vlakbij zetten; er stopt daar ook een shuttlebus. Voor wie geen zin heeft om het steile stuk weer terug te lopen; je kunt ook met de shuttlebus terug naar de parking.

 

Van de parking lopen we in een paar minuten naar de wereldrecordhouder toe. Hij is groot, zo groot zelfs dat we hem niet mooi in zijn geheel op de foto kunnen krijgen. Maar voor foto's van sequoia's geldt: "less is more". Door soms alleen details te laten zien zoals de stam of een afgebroken tak krijg je juist een goed beeld hoe groot de bomen zijn. En groot zijn ze!

de boom op de achtergrond is de echte General Sherman

de voet van de General Sherman

de top van de General Sherman

afgebroken tak van de General Sherman op het pad

Na het bezoek dwalen we - nee dat is niet het goede woord; dankzij onze kaart weten we precies de weg - ruim vijf uur door de Giant Forest Sequoia Grove. (Tip: als je verder dan de General Sherman Tree gaat lopen, koop dan een trailmap van $3,50 om de weg te vinden. De gratis parkmap die je bij de ingang krijgt is niet gedetailleerd genoeg.)

jaarringen van een sequoia

Wij lopen via de Congress Trail (waar de Senate en de House groep staan), de Alta Trail (met onder andere de Lincoln Tree en de Washington Tree), de Tharpes Log Trail (een zekere Tharpe woonde hier eind negentiende eeuw in een huis dat hij gemaakt had in een ongevallen boom; het staat er nog steeds; de trail loopt er langs) en een stukje van de Crescent Meadow Trail naar de shuttlebusstop bij Crescent Meadow. Onderweg maken we veel foto's (samen meer dan 500 stuks!). Het is dan ook een prachtig gebied met honderden sequoia's, de een nog indrukwekkender dan de andere. Veel van de bomen hebben overigens brandwonden maar groeien gewoon door.

Sequoiaboom die zich verstopt achter een andere boom

raar springend mannetje voor de Senator Group

grote sequoia

kleine sequoia

kijkende naar boven

zie je dit

Bij Crescent Meadows eindigt onze wandeltocht. 

De door ons gelopen route vanaf de General Sherman parkeerplaats naar Crescent Meadow

Crescent Meadow

Hier schijn je overigens regelmatig beren te kunnen zien maar wij komen deze niet tegen - gelukkig maar zegt Marianne; jammer zeg ik. Wel zien we onderweg een grote marmot.

Deze beesten komen in het park vooral massaal voor in het Mineral King gedeelte. Ze hebben een hinderlijke eigenschap: ze houden namelijk van de antivries die in auto's zit. Om daarbij te kunnen, knagen ze aan de onderkant van je geparkeerde auto en je loopt het risico dat ze daarbij iets essentieel doorknagen waardoor je niet meer kan rijden. Bij een bezoek aan het Mineral King gedeelte wordt daarom wel aangeraden om kippengaas rond je auto te leggen; vergeet dus vooral niet om kippengaas te zetten op je lijst van spullen die mee moeten op vakantie.


Van de Crescent Meadows rijden we met de gratis shuttlebus naar het Giant Forest Museum. De twee meest opvallende zaken in dit kleine museum zijn het rad van avontuur en een Completa pot. Het rad van avontuur is bedoeld om te laten zien hoe klein de kans is dat je als klein sequoiazaadje opgroeit tot een reuzenboom. Er kan een hoop mis gaan in het leven van een sequoiaboom. Een aantal van die bedreigingen staan aangegeven op het rad van avontuur. Daarnaast geeft één vakje de kans op een succesvolle groei weer. Door aan het rad te draaien kan je zien of je - als sequoiazaadje - opgroeit tot een grote boom of dat je onderweg sneuvelt. Marianne en ik draaien twee keer. Telkens redden we het niet.

Omdat de kans klein is dat een sequoiazaadje uitgroeit tot een woudreus produceert een boom heel veel cones met zo'n 200 zaadjes per cone. Miljoenen en miljoenen zaadjes bij elkaar gedurende de levensduur van de boom. De zaadjes zijn erg klein en om deze twee aspecten (heel veel en heel klein) gecombineerd te laten zien, staat er op een tafel een soort completapot met 91.000 zaadjes er in. Je kan hem zo pakken. Ik moet zeggen dat de verleiding erg groot is om daar een handje zaadjes uit te pakken - of zelfs de hele pot in mijn rugzak te stoppen; stel je voor 91.000 sequoiazaadjes; ik heb net een zakje gekocht met 25 stuks - maar het mag niet van Marianne.

Na het bezoek aan het museum rijden we met een shuttlebus naar de General Sherman parkeerplaats, we halen daar de auto op en rijden weer terug naar de Grant Grove area. In de winkel kopen we wat ongezonds (Guacamole chips) en terwijl we op internet naar een hotel in LA kijken voor morgen doen we ons te goed aan deze voor ons nieuwe soort chips. In Nederland hebben we deze nog niet gezien.

Voordat we gaan eten rijden we nog even naar de General Grant Grove om de bomen daar te bekijken. Ook hier zijn ze groot. Daarna rijden we terug en gaan we weer eten in hetzelfde restaurant als waar we gisteren gegeten hebben (het alternatief is een pizza), waarna we om negen uur weer terug gaan naar onze cabin.

Morgen hebben we nog een reisdag naar LA en dan zit onze vakantie er weer op.

Dieren spotten in Kings Canyon NP

6 juni


We staan iets na zeven uur op en gaan op ons gemak de boel inpakken. Vroeg weg lukt niet. De snackbar gaat namelijk pas om acht uur open en dat is de enige plek om hier te ontbijten. Stipt om acht uur staan we voor de deur voor het ontbijt. We bestellen een ontbijt met eieren naar keuze en nemen er een koffie en een beker melk bij. De melk kost $1,10 maar je kan een refill krijgen. Die kost volgens de prijslijst echter ook $1,10.

Als we vertrekken zien we een ranger lopen. We laten hem de foto van de slang van gisteren zien en vragen wat voor een type het is. Het is een Garter Snake zegt hij, niet gevaarlijk. Volgens hem zijn slangen die de strepen in de richting langs hun lijf hadden niet gevaarlijk. Maar slangen die de strepen dwars op hun lijf hebben, konden wel giftig zijn. Of dit allemaal klopt weet ik niet. We geven er geen garantie op. Als hij hoort dat we de Mist Fall Trail willen lopen zegt hij "watch out for rattlesnakes". Heel fijn, echt een waarschuwing waar we op zaten te wachten.

We rijden vervolgens naar het punt waar de weg ophoudt, Road's End genaamd. Hier begint de trail naar de de Mist Falls. Bij het eindpunt van de weg zit een klein rangerstation. We vragen hoe lang het lopen is (heen en weer). Vier tot vijf uur luidt het antwoord. Heen en weer is het ongeveer negen mijl. De trail is erg afwisselend. Het begint met een deel dat door een vrij open bos loopt. Dat is niet het leukste deel van de trail. Het is vrij los zand en dat loopt niet fijn. En om dat de zon flink schijnt, en het warm is (bijna dertig graden), is het constant de schaduwplekjes op de trail zoeken. Maar na een half uur lopen verandert de omgeving. We lopen nu door een dichter bos en hier is het meteen koeler. Daarna lopen we door een soort swamp met een watertje (leuk) en muggen (minder leuk; Deet!). Daarna komen we bij een meer rotsachtig stuk en wordt het wat klimmen. We horen de King River de hele tijd vlak in de buurt van het pad stromen.

Na twee mijl komen we bij een splitsing aan, vlakbij bij een bailybrug. Wij gaan deze brug niet over maar gaan bij de splitsing naar links. Vanaf nu is het veel omhoog lopen. in totaal moeten we zo'n 200 meter stijgen. Dat kost enige inspanning maar tegenover deze inspanning staat als beloning dat je regelmatig het water van de rivier via allerlei stroomversnellingen en kleine watervallen omlaag ziet stromen. Het is een mooi deel van de trail. Na 3 uur lopen (gemeten vanaf het vertrekpunt) bereiken we de Mist Falls. Het is eigenlijk geen echte waterval, het water valt niet vrij naar beneden. De "waterval" is erg krachtig en mooi om te zien. De naam Mist Falls wordt duidelijk als je wat dichterbij komt. Dan voel je de kleine waterdruppeltjes in je gezicht. Dat is lekker fris. We lopen nog een kwartiertje omhoog omdat daar volgens ons gidsje mooie grote boulders zouden zijn. Dat valt wat tegen. Verder dan de voet van de waterval hoef je dus niet te gaan.

Wat wel mee valt, is dat we gelukkig nergens ratelslangen zien - en ook geen beren; die worden hier ook wel eens gespot. Wel zagen we onderweg een aantal mooi gekleurde vlinders , de nodige salamanders en echte eekhoorns; niet van die kleine eekhoorntjes. Nadat we een soort lunch genuttigd hebben (trailmix, noten en Gatorade) lopen we weer terug. Dat loopt vooral omlaag en gaat een stuk sneller dan heen. Na 5,5 uur lopen (in totaal) zijn we weer terug bij het beginpunt.  Zonder ons laatste overbodige stukje kan je het dus in 5 uur of nog sneller doen, mits je een betere conditie hebt dan wij (wat we niet willen uitsluiten).

Na deze wandeling rijden we naar de picknickplaats bij Zumwalt Meadow. We pakken de koelbox en daar wordt de lunch voortgezet. Marianne maakt er een foto van een vogel met blauwe veren (een Stellar's Jay), ik eentje van een vogel met rode veren (een American Robin; gewoon een roodborstje dus, maar dan groter omdat in Amerika nu eenmaal alles groter is).

Marianne gaat even na de wc en als ze terug komt lopen, wordt ze aangeklampt door een Japanse. "Did you see that bear" roept ze en ze wijst in mijn richting. Marianne schrikt. Een beer vlakbij mij? Maar het is een misverstand. De Japanse bedoelde een deer. (Er liep net een hert vlak achter mij langs). Dit taalkundig misverstand doet me denken aan een verhaal van Judith, onze oudste dochter. Die was vorig jaar samen met een vriendin bij de Grand Canyon waar ze in gesprek raakten met een Franse jongen. Ze hadden het over afdalen naar de boden van de canyon naar de Colorado, maar de Fransman durfde dat niet. "He was afraid of aids" zei hij. Judith snapte absoluut niet hoe je van een rivier aids kon krijgen. Tot het opeens tot haar door drong dat hij geen 'aids' zei maar 'heights'.

We bekijken nog even de meadow bij Zumwalt Meadows en rijden dan naar Grant Grove. Onderweg stoppen we nog om wat foto's te maken van de canyon en van wat yucca's. Ze groeien hier echt bij duizenden en heel veel gewoon op de rotswanden van de canyon. Tegen zes uur komen we aan bij Grant Grove. We hebben er een rustic cabin, zonder toilet en water. Dat is even wennen; het is weer net kamperen.

Overnachting: Grant Grove Village